ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, 2015

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;

      Η τέλος της μεταπολίτευσης σκιάστηκε από ένα καθεστώς δουλείας συνομολογημένο από όσους κυβέρνησαν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες. Πρωτοφανή τα βάρη που προβλέπουν οι δανειακές συμβάσεις που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις της κρίσης. Την στιγμή της ριζικής αλλαγής πλεύσης του τόπου, οι ίδιοι υπεύθυνοι της χρεωκοπίας ζητούν ολική επαναφορά στα προηγούμενα. Γιατί; Διότι άλλως θα καταδειχθούν οι μοιραίοι ρόλοι. Θα ενεργοποιηθούν τα κείμενα που ρητώς αναφέρουν ότι, σε περίπτωση αθέτησης, ο δανειστής θα κατάσχει την περιουσία πέραν κάθε «εθνικής ασυλίας», δηλαδή πέραν κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας.

      Εδώ και πολλά χρόνια, η πολιτική ζωή του τόπου εξέπεσε σε τυφλή υπακοή σε άνωθεν ντιρεκτίβες «εκσυγχρονισμού» και «μεταρρυθμίσεων»: η πιο απολιτική πολιτική, ο φόβος της πολιτικής, το τέλος της πολιτικής. Εκλήθησαν δε ακολούθως να εκσυγχρονίσουν την χώρα αυτοί που την αναχρόνισαν και να την μεταρρυθμίσουν αυτοί που την απορρύθμισαν.

      Ο Έλληνες ενεργοί πολίτες αισθάνονται σήμερα την ματαιότητα των δύσμοιρων Μηλίων έναντι των ισχυρών Αθηναίων. Δεν θα υποταχθούν και γι αυτό θα θανατωθούν μέχρις ενός, παραδειγματικά. Λίγα χρόνια μετά, βεβαίως, η Αθήνα θα υποκύψει σε υπέρτερες δυνάμεις. Όμως, οι Μήλιοι δεν θα υπάρχουν πια για να διεκδικήσουν τις προβλεπόμενες αποζημιώσεις και επανορθώσεις, ούτε καν τα πολεμικά δάνεια.

      Είναι γεγονός ότι σε τέτοιες στιγμές, πριν την κρίσιμη απόφαση, αναμετράται το συναίσθημα με την λογική, το «όχι» με το «ναι». Άλλοτε η ιστορία δικαιώνει το συναίσθημα άλλοτε την λογική, άλλοτε το «όχι» άλλοτε το «ναι». Όποιος νομίζει ότι γνωρίζει εκ των προτέρων ποιος από τους δύο τελικώς θα νικήσει, όποιος δηλαδή νομίζει ότι κατέχει τους «νόμους της ιστορίας», δεν ξέρει από πόλεμο – ή τουλάχιστον από θεωρία του πολέμου (σαν αυτή του Κλαούζεβιτς ή του Σουν Τζου).

      Η υπόθεση του «όχι» θα έχει καλή τύχη μόνον αν τελικώς αναδειχθεί η βαθύτερη λογική την οποία εμπεριέχει το συναίσθημα του «όχι». Αυτή την βαθύτερη λογική του συναισθήματος είναι που φοβούνται οι «λογικοί» των υπολογισμών και των λογιστικών καταστίχων. Την ανακάλυψη της πολιτικής φοβούνται, τον ανοικτό διάλογο, την αμφισβήτηση, την έμπνευση, τον αγώνα, την πραγματική δημοκρατία. (Διόλου πάντως δεν φοβούνται τις όποιες μικροκομματικές πρακτικές βραχείας νοσηλείας και επιβίωσης!)

Αυγή 1/7/2015

Ενημέρωση 1/7/2015