ΠΕΤΑΙΝ, ΛΕΠΑΙΝ, 2015

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΤΑΙΝ ΣΤΗΝ ΛΕΠΕΝ

      Η αναφορά στον φασισμό παραπέμπει συνήθως στην Ιταλία και  την Γερμανία του μεσοπολέμου. Παραβλέπουμε έτσι το μεγαλύτερο βάθος και πλάτος που παρουσιάζει ο ιστορικός Γαλλικός φασισμός (ως «ουλτρασισμός», «μπουλανζισμός», «πεταινισμός» κλπ).
      Η Γαλλία είναι η πατρίδα της επανάστασης αλλά και της αντεπανάστασης. Όπως ξέρουμε, οι όροι της σύγχρονης πολιτικής μας ταξινόμησης, "αριστερά", "δεξιά", προέρχονται από την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης και από τον τρόπο με τον οποίον οι βουλευτές κάθισαν στα έδρανα της Εθνοσυνέλευσης του 1789. (Οι «αριστεροί», δηλαδή οι φίλοι της επανάστασης, αριστερά της αιθούσης, οι «δεξιοί», δηλαδή οι εχθροί της επανάστασης, δεξιά.)

      Μετά την ατυχή κατάληξη της Γαλλικής Επανάστασης, και αφού αυτή πρόλαβε να θέσει για πρώτη φορά το αίτημα της συμμετοχής του λαού στα πολιτικά πράγματα, ήλθε η περίοδος της Παλινόρθωσης. Στο προσκήνιο ξαναμπήκαν οι οπαδοί του παλαιού βασιλικού καθεστώτος, επί το αυστηρότερον τώρα (ως ultra-royalists). Οι αυτοεξόριστοι (εμιγκρέδες), αφού πρώτα συμμάχησαν με τους εισβολείς κατά της πατρίδας τους, επέστρεψαν αποφασισμένοι να υπερακοντίσουν ακόμη και την θέληση του βασιλέως. Θα ακολουθούσαν εξεγέρσεις, αυτοκρατορικά μεγαλεία, νίκες, συντριβές, ρεβανσισμός, αντι-σημιτισμός, η υπόθεση Ντρέυφους, οι φασιστικές λίγκες του μεσοπολέμου, το καθεστώς των δωσιλόγων του Βισύ, οι Γάλλοι ναζί του κατεχομένου από τους Γερμανούς Παρισιού, η άγρια φυγή από την Ινδοκίνα, τα στρατιωτικά πραξικοπήματα της «Γαλλικής Αλγερίας», τα φρικτά μαζικά βασανιστήρια εκ μέρους των Γάλλων αποικιοκρατών έναντι των αποικιοκρατουμένων (με αντίστοιχες αγριότητες να διαπράττονται και αντιστρόφως) και η συμμετοχή σε αυτά του νεαρού τότε λεγεωνάριου Ζαν Μαρί Λε Πεν.

      Η Γαλλική άκρα δεξιά έχει, σε όλα τούτα τα χρόνια, ισχυρά κοινά σημεία που μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε το φαινόμενο. Η αντεπανάσταση ετεροπροσδιορίζεται αρνητικά από την επανάσταση. Οι Γάλλοι πρωτο-φασίστες, φασίστες και μετα-φασίστες απορρίπτουν πάντα τον οικουμενισμό των δικαιωμάτων. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Υπάρχουν άνθρωποι και «υπάνθρωποι». Υπό το πρόσχημα ενός άλλοτε εκλεκτικού άλλοτε τυχοδιωκτικού εθνικισμού, γίνεται επίκληση της «παράδοσης», της «εκκλησίας», του «στρατού» και βεβαίως της ανισότητας μεταξύ φύλων και φυλών.

      Ο αυτο-εξόριστος φιλόσοφος της αντεπανάστασης, Joseph de Maistre, ήδη από τα χρόνια εκείνα, βάλλει κατά της φιλοσοφίας του ορθού λόγου, πάνω στην οποία βάσισε η επανάσταση τα οικουμενικά αιτήματα της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης. Λέει ο  de Maistre: «Αποστολή ενός θεσμού είναι να είναι αυταρχικός, εξουσιαστικός. Αποστολή μιας κυβέρνησης είναι να κυβερνά». (Considerations on France, 1797).

      Η Μαρίν Λε Πεν, από το 2011, έτος ανάληψης της αρχηγίας του Εθνικού Μετώπου από την ίδια, έχει καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες να «απο-δαιμονοποιήσει» και «κανονικοποιήσει» το κόμμα αναίδειας, ασέβειας και ύβρεων που δημιούργησε, το 1972, ο πατέρας της. Ο Ζαν Μαρί Λε Πεν, παίζοντας επί χρόνια και με επιτυχία τον ρόλο του δημόσιου προβοκάτορα της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, δεν επεδίωξε ποτέ ειλικρινά την εξουσία. Η κόρη Λε Πεν, όμως, εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2017, την επιδιώκει. Προσεταιρίζεται τον μέσο ανασφαλή ψηφοφόρο με λείο λόγο και με όρους σύγχρονου πολιτικού μάρκετινγκ. Καταθέτει για πρώτη φορά επεξεργασμένο οικονομικό πρόγραμμα. 

      Η αντεπανάσταση κρύβεται πλέον πίσω από προσεγμένες λέξεις νέων ανθρώπων ενός νέου επιτελείου. Σε μια εποχή που η επανάσταση έχει αποτραβηχτεί από τα εγκόσμια, η αντεπανάσταση μόνη, χωρίς αντίπαλο, δεν έχει κανένα λόγο να εκτίθεται με την πλήρη αποκάλυψη του πραγματικού κατα-σκότεινου προσώπου της!

Ενημέρωση 20/12/2015

Αυγή 18/12/2015